در گرمابه

گرمابه از جمله مکان هایی ست که من به نهایت در آن احساس اختفا می کنم. زیر دوش می روم و مدتی دراز گریه می کنم. نمی فهمم چقدر اشک می ریزم اما احساس می کنم از چشم هایم می شاشم.
در خلوت گرمابه، عریان، انگار در برابر خودم - خود بزرگ - بی هیچ نقابی محاکمه می شوم. اما محاکمه خیلی زود تمام می شود. حالا باید از این اختفا و عریانی و آن همه مواد لیز کننده استفاده ای بهینه کرد.
گرمابه ی ما وان ندارد. حتمن پدر و مادرم فکر کرده اند وان مال کفار است، یا نجاست را خوب پاک نمی کند.
اشکالی ندارد. من گرمابه های وان دار زیادی سراغ دارم که صاحبانشان انسان های مهربانی هستند که کمک به هم نوع را بزرگ ترین رسالت خود می دانند.
نکته ی عجیبی که ذهنم را خیلی مشغول می کند این است که در گرمابه ی ما یک دوش دستی مرغوب هست. در حالی که جز مادرم که به تحقیق ده سالی از یائسگی اش می گذرد مونث دیگری در خانه ی ما زندگی نمی کند. احتمال می دهم این یک حرکت فمینیستی بوده برای میهمان های مونث. اگر این طور بوده باشد باید گفت پدر و مادر هم روشن فکر و هم آشنا به مسائل جنسی زنان هستند.